این روزها
روزهای خیلی شلوغی تو زندگی منه.
روزهایی که با کمترین وقت ممکن که دارم
باید برای آزمون زبانم آماده بشم
که آزمون فوق العاده تعیین کننده ای تو آینده منه
بنابراین.طبیعیه که این روزها استرس ها و دل مشغولی های خودشونو دارن.
ولی میون این همه مشغله و دغدغه و استرسی که گاهی میاد و میره؛
دلخوشی ها و نورها هنوز هم هستن.
و من به وضوح میبینمشون و پُر میشم از حس های ناب.
.
چند روز پیش موقع برگشت به خونه دَم بی آر تی دو روز متوالی،
دو نفر که یکیشون مسن و اون یکی فقیر به نظر می اومدن
ازم خواستن که براشون کارت بزنم و پولشو میدن.
حواسم نبود اون لحظه و از یکیشون پول هم گرفتم
ولی بعدا تا رسیدم خونه اسکناسی که بهم داده بود رو انداختم تو صندوق خیریه مادر
به نیت پولدار شدن اون و موفقیت خودم.
ازون طرف هم به اون یکی گفتم پول نمیخواد بدی به جاش برای آرزو کن
که به آرزوهام برسم.اون هم یه ایشاللهِ جاناً دلاً گفت که حسابی بهم چسبید.
و حالا امروز.
در حالی که پنجشنبه گذشته رفته بودم پاسپورتم رو تمدید کنم،
فرمی که پدر چند سال پیش برای گرفتن پاس واسه رفتن به کربلا برامون پُر کرده بود
رو تحویل دادم و گفتم اطلاعاتش یکیه.فقط آدرس خونمون عوض شده
و مقصدش واسه کربلاس که مال قبلانا بوده.موردی نداره؟ که اونا هم گفتن نه.
تو اون فرم به جای مقصد نوشته شده بود کربلا.
حالا امروز در حالی که همچنان منتظر گذرنامه ام هستم.،
پستچی برام برگ تردد اربعین آورده.
آدم مذهبی نیستم و نمیدونم خودمو.ولی دلم میلرزه ازین تقدیر.
مسلماً الان شرایطش نه به لحاظ مالی و نه به لحاظ زمانی با توجه به اینکه امتحان زبانم نزدیکه
نیست که من برم کربلا.ولی این برگه سبزِ دلبر که به دستم رسیده،
باعث شد من مصمم بشم که بعد از این امتحانا و کارها.،
اگر عمری بود حتماً برم پیش حسین جانِ مهربون.
کسی که جواب چند تا قطره اشکی که چند روز پیش بعد از دیدن برنامه مردمی که تو راه کربلا
خالصانه و با عشق هر چی در توانشون بود مهمون میکردن مسافرا رو، ریختم، رو اینطوری میده.
با وجود اینکه من تو دفتر پلیس +10 هم گفته بودم که مقصدم کربلا نیست.
حتماً میام پیست ای عزیز مهربون.
اگر عمری باقی بود اولین سفرم به سوی تو خواهد بود.
مشتاقم و بی تاب.
درباره این سایت